Eet sma(k)kelijk

Japan was een walhala van beleefde mensen, hygiene, geweldig eten en mijn mama.
Het eerste voordeel van ons weerzien was natuurlijk een overduidelijke upgrade in akkomodatie. Gedurende ons Japan avontuur verplaatste we ons van Japanse kamer naar Japanse kamer: soms in een slaapzaal, soms met prachtige tuin, soms met traditioneel bad en altijd met een matrasje van een centimeter of drie. Desalniettemin heel traditioneel en eigenlijk verassent compfortabel.
We begonnen in Tokio vlakbij de prachtige Asakusa tempel. De tempel zelf is echter misschien niet eens de grootse eye-catcher: Uitegedoste Japaners, van kimono tot cyberachtige outfits lieten ons af en toe met de mond open staan.
Vervolgens hebben we de dagen erna heerlijk gestruind door de markt, trendy winkelwijken en af en toe een parkje. Natuurlijk om tussendoor van verse sushi te genieten.
Er was alleen een klein probleempje: ik heb een hekel aan eten. Met name iemand anders zijn eten. Bij geslurp en gesmak gaan mijn nekharen recht overeind staan, het heeft in het verleden menig schoolgenootje een flinke uitbrander gekost (ETEN DOE JE IN DE PAUZE!!). Laat het nu net 'beleefd' zijn om in Japan je noedels zo luid mogelijk naar binnen te werken. Joepie.
Maar goed, dat detail kon de pret niet deren en nadat we Tokio ook nog eens 's nachts hadden bewonderd vanuit de 'skytower' verplaatste we ons snel naar de volgende locatie: Kamakura.
In Kamakura vind je onder andere een zeer indrukwekkende Boedha en een aantal mooie tempels. Ook leuk om te zien waren dappere Jappaners die door weer en wind waarachtig op de surfplank stonden! Opweg naar een beroemde Zen-tempel stuitte we ook op een Japanse bruiloft. Prachtig om te zien maar een eindeloze ceremonie die begeleid wordt door uiterst snerpende contra-melodieuze gitaarachtige muziek.
Daarna werd het tijd voor Kyoto. Vroeger waarschijnlijk een belangrijkere stad dan Tokio, aangezien er aanzienelijk meer tempels zijn te vinden. Maar gek genoek kon ik mezelf meer vinden in de futuristische metropol Tokio dan in het half traditioneel, half verwesterde Kyoto. Dat laat niet weg dat ik niet heb genoten. De vossentempel in Kyoto was een echte uitdaging in de zin van mijn uithoudingsverogen. Eindeloze trappen stelde de bilspieren op de proef maar resulteerde in een prachtig uitzicht en een gevoel van voldoening. Ondertussen kwamen we er langzamerhand achter dat mijn moeder een uitzonderlijk talent heeft om mij zo oncharmant mogelijk op camera vast te leggen (denk aan etend, slapend, op mijn telefoon kijkend). Gelukkig kwam ze er pas na twee dagen achter dat je het knopje van het cameratoestel iets langer moet vasthouden om daadwerkelijk een foto op te slaan op je camera. Het moment waarop het kind zijn ouder overtreft... Confronterend maar ook iets waar je trots op mag zijn mam, je dochter is zelfstandig geworden (soort van).
De derde dag in Kyoto begon goed met een zonnetje en een bezoekje aan de goude tempel en een beroemde stenentuin (ja echt, een 'tiun' van steen...). Daarna keerde het geluk echter en was de zilvere tempel gesloten bij aankomst en waren we hopeloos verdwaald op het filosofen pad. Niet te vergeten dat we de laatste bus terug naar het hotel ook nog een miste.
Op dat soort momenten ben ik echter zo dankbaar mijn moeder even bij me te hebben. Even hardop te balen, even 'zwak' te kunnen zijn en even een dikke knuffel krijgen.
Gelukkig was het tripje naar Nara de volgende dag wel een groot succes. In Nara vind je wederom weer tempels. Dit keer worden ze echter vergezeld door tamme hertjes die graag met je op de foto willen voor een hapje hertenkoek. Alle paden richting de tempels worden onder andere aangegeven door een reeks aan kersenbloesems, helaas voor ons stonden ze nog net niet in bloei. Last but not least bezochten we Mount Fuji. De treinreis bleek iets langer dan verwacht dus ond bezoek was van korte duur, de vulkaan was echter prachtig vanuit de hotelkamer te bewonderen. Ik ben inmiddels helemaal uitgeput. Een laatste dagje Tokio werd dan ook gewoon lekker doeloos rondwandelen en een beetje winkelen. Oja, en mijn Chinese visum ophalen, laat ik maar niet ingaan op de details over hoeveel moeite dat ding heeft gekost...
Een beetje verdrietig maar ook wel weer verheugd nam ik weer afscheid van mijn moeder om op het vliegtuig naar China te stappen.
Beijing lijkt wel omgekeerde wereld met Japan.
Mensen zijn hier inplaats van extreem beleefd (denk aan buigingen maken voor elkaar en telkens bedanken) extreem luid en vies. In Japan werd te toiletbril verwarmd en kon je zelf muziek luisteren tijdens je behoefde. Hier hebben ze geeneens WC papier in de toiletten. In Japan kreeg je verwamde handdoekjes voor het eten om je handen mee te wassen en te warmen. Hier spugen ze op dezelfde straat waarvan ze hun eten verkopen. Ze schreeuwen en zijn niet te vertrouwen. Meteen de eerste dag werd ik door een ogenschijnlijk aardige Chinese vrouw uitgenodigd voor een kopje thee om er vervolgens 75 euro voor te moeten betalen.
Even wennen dus, maar de plek heeft ook potentie: de verboden stad was prachtig! Eindeloos veel houtsnijwerk en prachtige schilderingen. Als je niet opgeligt wordt is het hier ook heel goedkoop. Ik moet me weer even leren aanpassen: onderhandelen en opmgaan met drukte, heeeeeeel veel drukte. Oh, en niet te vergeten wederom slurpen en smakken, heeeeeeel veel slurpen en smakken.