De reismessias

Ik moet eerlijk toegeven, nadat ik opgelicht was met dat kopje thee zat ik er wel even doorheen. Ik voelde me domen boos. Op dit soort momenten zit er voor mij maar een ing op: ik moet shoppen.
Niets kan mijn humeur opbeuren dan mezelf tracteren op iets moois.
Na een ongeveer een uur reizen en verdwalen heb ik mezelf kunnen verplaatsen naar de Nike factorystore. Ik wist meteen welke schoenen ik wilde hebben en vol zelfvertrouwen pakte ik mijn gewoonlijke maat van de plank om er vervolgens een 'zacht' prijsje voor te betalen.
Eenmaal weer buiten besloot ik ze gelijk aan te trekken en mijn oude, vieze en versleten gympjes gelijk weg te gooien om sentimentele gevoelens te vermijden. Helemaal leuk toch zou je denken? Natuurlijk niet. Ik had mijn schoenen te klein tekocht en mocht dekomende dagen met bloedende hielen doorbrengen. Ik bleef er nog best lang oplopen omdat ik niet wilde toegeven aan mijn domme besluit ze gewoon tekopen zonder te passen.
Reizen met mijn moeder heeft me laks gemaakt en minder oplettend.
Enfin, niets wat ik er nog aan kon veranderen. Dezelfde avond maakte ik voor het eerst kennis met min nieuwe kamergenootje Niklas, een jawel, Duitser. Normaal gesproken zou mijn reactie zijn om net te doen alsof ik geen Engeles sprak, ongeintreseerd te zijn en hem zo veel mogenlijk te ontlopen. Maar dit keer had ik geen keus. Het was of Niklas, of langzaam wegkwijnen in zelfmedelijden.
De volgende dag ben ik dus met hem op stap gegaan naar de Lamatempel. Opzich niets bijzonders, gewoon weer een tempel met biddende chinese en een penetrante wierooklucht die nog dagen in je kleren zit. Het gevolg van die teleurstelling was echter dat ik mezelf in een gesprek wikkelde met Niklas. Waarachtig bleek het nogeen beste jongeman te zijn ook. Zijn ouders zijn Expads dus hij heeft ook jaren doorgebracht in Shanghai en India. Zelf studeerd hij business in een gezellig studentestadje wat menig 'studentenverhaal' op doet drijven tijdens ons gesprek. Je zou bijna zeggen dat het een 'leuke' jongen was. Zijn lompe houding, schaapachtige ogen, iets te lange voortanden en verschrikkelijke accent verraadde hem echte: nog steeds een Duitser.
Na de lama tempel zijn we naar het 798 Art district gegaan. Een hele toffe wijk vol met hippe jongeren en galerijen. Na wat kunstkijken was het tijd voor mensen kijken. Miijn favoriete bezigheid, al helemaal als het locale fashionweek is!
De volgende dag zijn Niklas en ik met de lokale bus naar de Chinese muur gereden. Die bus vinden was al een hele klus maar desde trotser waren we op ons zelf toen we ons eindelijk tussende schreeuwende, spugende Chinese hadden gepropt. Na ongeveer anderhald uur kwamen aan in het plaatsje Badaling. Natuurlijk was alles gericht op toeristen die er in overvloed waren maar toch kon je nog ergens een beetjemagie voelen van wat dit stukje muur ooit voor een betekenis heeft gehad. Naja 'stukje', mijn kuiten vonden 4 uur trappen lopen niet echt 'je' maar het uitzicht over de met kersebloezem bedekte heuvelswas het waard.
Ik begon me dus eindelijk een beetje op mijn gemak te voelen in China. Helaas, op de terugweg zaten we naast een oudere man die naar alcohol stonk en met iedereen ruzie zocht. Ik kan je vertelllen dat een vechtpartij in een bus waar iedereen nog geen 5 centimeter personal space heeft er niet 'mooi' uitziet. In een laatste poging me toch nog op te vrolijken nam Niklas me mee naar Soho, de buurt waar alle rijke expads van Beijimg wonen. Je vind er grote warenhuizen van de duurste merken maar ook de broemde nepmarkt. Als je een goede onderhandelaar bent kan je hier voor een dubbeltjeweglopen met een stapel nep armanie. Ik ben dat helaas niet.
De dag daarop werd ik wakker met een verstopte neus. Het was echter ook Niklas zijn laatste dag dus we zijn gezellig de antiekmarkt gaan afstruinen gevolgd door een traditionele peking eend (zo lekker!).
Daarna was het griep. Twee dagen in bed liggen zweten en snotteren.
Het fijne aan griep was dat niemand bij mij in de kamer durfde te slapen. Minder fijn was dat er ook niemand was die een lekker theetje voor me kon zetten. Mijn boek was ook rete saai en internet is grotendeelsgeblokkeerd in China. Ziek zijn werd dus ineens wel heeeeel eenzaam.
Maargoed ik heb me er doorheen geslagen en de laatste dag was ik weer fit genoeg om een poging te doen wat panda's te bekijken.
Ik had beter moeten weten. Beijing Zoo is een kooi ellende.
De dieren hebben een klein verblijf en zien er gestrest uit, menig Chinees staat namelijk op het glas te slaan, snoepjes te voeren of hun kind over het hekje heen te tillen. Dieptepunt was een arme gorilla baby diegeen kant op kon en hysterisch terugsloeg op het glas naar een kind was keiharde schietgeluide naar hem stond te schreeuwen.
Voor de uitgang stonde dames levende schildpadjes te verkopen in een plastic sleutelhanger... ik was zo boos van binnen.
Die reuze panda lag vanzelfsprekend ook opgerold in een hoekje te slapen dus ik heb niets meer dan aan bal vacht gezien.
Op dit punt ben ik een beetjemijn reislust verloren.
Alles wat ik nog kon zien was agressie, slechte hygiene en slechte manieren. Ik zat er doorheen en ik wilde naar huis.
Ik ben toen naar de boekenplank in het hostel gestapt en plotseling viel mijn oog op iets oranjes:
Onder een laagje stof lag daar 'De universele reisgids voor moeilijke landen' geschreven door Jelle Brandt Corstius. Nieuwschierig begon ik te lezen. Uiteindelijk heb ik er denk ik vier uur over gedaan om het boek uit te lezen. Ik begon mezelf te herkennen in wat daar stond geschreven. Even wegkwijnen in zelfmedelijden hoort erbij, het is OK. Maar na het boek kon ik ineens ook Chinese waarderen. Al hun inperfecties waren weer cultuur geworden. Ik begin ineens te glimlachen als ik iemand weer een roggel op hoorde gorgelen.
De humor waarmee Brandt Costius zij eigen reis ervaringen deelde maakte dat ik het reislicht weer zag: Hij was mijn reismessias. Ik had er weer zin in.
Gelukkig kon ik nog net voor vertrek van mijn hernieuwde moed genieten in het tempel of heaven park. Ineens zag ik oude mannetje kaarten, vrouwtjes dansen en mensen glimlachen. En ineens was ik zelf aan het glimlachen.