De verademing

Maleisie! Wat een verademing. Het begon al met de taxi chauffeur, gewoon alles via een bonnetje, geen oplichterij en een leuk praatje over zijn land.
Het hosteltje waar ik verbleef lag midden in alle winkelentrums.
Je kan in Kuala Lumpur echt alles vinden: van vintage tot electronica, van Chanel tot Primark, van Christenen tot Moslims. Juist, Maleisie is het enige land wat ik tot nu toe heb gezien waar zowel Moslim, Hindoe, Budhist en Katholieke variaties succesvol naast elkaar leven. Het is heel normaal als je een dame haar soep onder haar boerka ziet slurpen terwijl er een oranje monnik een tafeltje verder een gebedje op over zijn gestoomde kikker uitspreekt.
Zelf durfde ik gestoomde kikker niet aan maar heb ik me wel gewaagd aan een gegrilde variant (ik stel me bij gestoomt een soort zachte 'kwak' voor).
Met drie Engelse zakenmannen die me spontaan aan hun tafel hadden uitgenodigd kauwde ik me dus een weg door de kipachtige kikkerbilletjes.
De volgende dag heb ik een tochtje gemaakt naar de Bathu Caves. Het is ongeveer een uurtje met de trein (vrouwencoupe!) en dan kom je aan bij wat ogenschijnlijk heel veel trappen zijn. Het zijn ook heel veel trappen, vooral als het ook 35 graden is, maar de aapjes die onderweg menig toerist van zijn pinda's beroofd zijn zo amuzant dat je dat mengsel van zonnebrand en antimuggenspul wat van je hoofd af druipt nauwelijks nog opmerk.
Eenmaal aan de top sta ja achter een gigantische goude budha en voor je bevind zich een indrukwekkende grot. Naja, de grot LIJKT indrukwekkend, hij is best hoog en er hangen wat jungle planten over de rant maar kwa lengte ben je er in 5 minuten doorheen.
Eenmaal terug in mijn hosteltje leerde ik drie Duitsers kennen waarmee ik de volgende dag een wandelingetje naar die twee torens heb gemaakt en vervolgens decadent een lychee martini zat te nippen op een helicopter patform. Maargoed Duitser blijven Duitsers dus ze konden maar niet ophouden over voetbal, en voetbal en oja, zei ik al voetbal?
Hoe dan ook, ik ben uiteindelijk weer in mijn eentje op stap gegaan.
Ik kwam uiteindelijk aan in Cameron Highlands.
Dit is het centrum van de Maleisische thee industrie. Daarbij heeft het ook nog wat ongerepte jungle.
Ik heb in totaal 10 kilometer (5 in en 5 uit) door de jungle gelopen, elke druppel vocht uit mijn lichaam opgeofferd, om eiteindelijk een de 'giant rafflesia' te kunnen zien. weet je niet wat een Giant Rafflesia is? Het is een pokemon achtig ding (denk aan Vileplum) wat stinkt.
Of het de blaren op mijn hielen waard was? Euh... Laten we maar zeggen van wel. Gelukkig kon ik wat verkoeling vinden bij de oude theefariek die tevens uitkijkt op prachtige pastorale theevelden.
Afsluiting van het avontuur was nog een korte wandeling door de mosjungle hoog in de bergen waar het lekker koel is en je in de dramatische omgeving (denk Lord of the Rings bos) ook af en toe een prachtge orchidee ontdekt.
In Cameron Highlands ontmoete ik ook Jon. Jon komt uit Den Dolder (say what?) en is even oud als ik, later zal ik Jon nog een paar keer te lijf lopen maar eerst maakte ik nog een solo tripje naar Penang.
Penang is een knus eiland wat kortgeleden nog is uitgeroepen tot werelderfgoed. In 2012 leidde Penang ook een kunstproject waar je nu nog steeds de overblijfselen kan zien. Oude geblakerde huisjes zijn ineens versierd met kleurrijke Aziatische graffiti, vaak heeft het iets met katten te maken. Ook heeft Penang een prachtig stukje national park.
Samen met John (niet te verwarren met Jon), een oudere Austrische man die heel veel van flauwe grapjes en praten in het algemeen houdt ben ik naar een schilpadden boerderij gelopen. Wat een geluk! de nacht ervoor was er net een nest uitgekomen dus er stond een groot basin met wel honderd kleine baby schildpadjes. Deze worden daar gehouden tot ze iets groter zijn en iets minder kwetsbaar om vervolgens weer in de zee te worden vrij gelaten. Slechts twee werden voor wetenschappelijk onderzoek wat langer daar gehouden. Omdat ik zo enthousiast reageerde (it's SOOOOOO cute!) mocht ik toen de andere toeristen weg waren ook een baby schildpadje vasthouden, ik kon wel flauwvallen zo schattig was het ding. Voor de terugweg hebben we een bootje gedeeld met een studente die daar onderzoek deed en ons wat meer informatie over zeeschildpadden in het algemeen kon vertelen (wit je dat en letherback schildpad wel tot 2 meter groot kan worden?).
Laatste stop in Maleisie: Langkwai.
Een belasting paradijsje wat volledig is volgestamt met resorts. Daar heb ik dan ook gebruik van gemaakt. Je kon heel gemakkelijk een resort insneaken om vervolgens op een melkwit privestrand met slechts twee of drie Russen wiens huidskleur niet te ondersheiden is van het zand een vodka lime te nippen. Het leven is weer heerlijk!
Maargoed, te lang onder de Russen zijn is niet goed voor (daar kom ik later nog op terug) dus gingen we naar Thaiand. We? Ja, Jon zat ook in het busje.