São Paulo, home of the freaks

De vuurrode zonsondergang boven de Sahara woestijn kan niet anders dan een waarschuwing zijn geweest, ga nooit 12 uur lang in een vliegtuig zitten want je gaat door hel. Met zwerende doorzitplekken en een kurkdroge keel strompelde ik dan ook São Paulo binnen. Alle poespas met betrekking tot hoe ik uiteindelijk mijn hostel heb gevonden zal ik jullie besparen.
Gelukkig doet een bed een goed ontbijt wonderen. Het personeel in 'Saci' hostel is erg aardig en een beetje eignaardig. Neem bijvoorbeeld Rickardo, op het eerste gezicht een spontane, inteligente jongeman. Ik heb de eerste dag met hem gepraat over de enorme corruptie hier in Brazilë. Zo zijn de meeste Brazilianen helemaal niet blij met het aankomend WK, ze hadden veel liever gehad dat de overheid geld had geïnvesteerd in onderwijs in plaats van een nieuw stadion. Ze zijn namelijk overtuigd dat de beloofde economische boost die het sportevenement moet opleveren maar voor korte duur zal zijn. Protesten worden met brute hand bestreden. Agenten in burger gaan zelfs tussen de rebelerende jongeren staan om hen aan te sporen tot molest, op deze manier kunnen de M.A. vervolgens 'met gegronde redenen' toeslaan.
Na dit onderwerp werd het gesprek echter persoonlijker en vertelde Rickardo zonder enige schaamte over zijn bondage fetisch en heb ik, een beetje misselijk, de vleeshaken mogen bekijken die chirurgisch onder zijn huid zijn aangebracht.
De stad São Paulo bestaat voornamelijk uit ernorm hoge flatgebouwen van beton. Af en toe steekt er een palmboom uit het asfalt en loop je ineens tegen een tropoisch parkje waar je even op adem kunt komen. Niet heel spectaculair dus... Het MASP was dan ook een verfrissend stukje cultuur tussen deze troosteloze bedoeling. Dit gigantische museum bied een plekje aan de muur voor schilders zoals van Gogh, Dali, Ziem en nog veel meer. Er was ook een speciale verdieping gewijd aan een expositie van Lucian Freud. Ik vond zijn werken persoonlijk een beetje leguber maar desalniettemin intrigerend. São Paulo by night is niet veel anders dan by day, de palmbomen uit het asfalt bieden een soort beschutting aan de talloze daklozen die hun kleding volledig hebben afgestemd op al het beton, je moet dan ook goed oppassen dat je niet per ongeluk op zo'n vent gaat staan, gelukkig kan je ze van ver af al ruiken.
De 'strip' biedt een variatie aan barretjes, clubs en bordelen. Mijn favoriete stekje is vroeger een slager geweest, nu omgebouwd tot bruin cafe met goed bier. Sporen van de orginele status van het pand waren aan de muur te vinden die bezaaid is met schedels en vachten, toch , ondanks dat ook Hannibal Lector op de muur geprojecteerd werd, hangt er een comfotabele sfeer. Deze sfeer werd medemogelijk gemaakt door Kim, mijn Koreaanse kamer genootje die praat met het schattigste accent wat ooit mijn oren heeft berijkt.
Maar hoe lief Kim ook is, ik snak echt naar die prachtige Braziliaanse jungle en mooie billen in tangaslipjes. Daarom verplaats ik me zaterdag richting Rio de Janeiro.

KUS