Duncan's verjaardagsweek

Na Sucre heb ik twee dagen vertoefd in La Paz.
La Paz is de grootste stad van Bolivia en ligt in een vallei waardoor alles alleen berijkt kan worden met een flinke klim. In deze stad vind je een zeer gevarieerde samenleving van sterk gecommercialiseerde versus traditionele inwoners die beide erg uiteenlopende belangen behartigen. Het is dan ook niet gek dat er elke dag een opstand bezig is. Voor de korte tijd dat ik er was waren er twee opties:
1. De beroemde deathroad afracen met een gammele mountainbike.
2. Proberen de stad te verkennen en me suf te shoppen aan spotgoedkope lamatruien met foute kerstmisprint.
Aangezien er in ons hostel een aantal mensen wat tanden miste koos ik voor optie twee. Naast de beroemde San Francisco kerk vind je in La Paz de heksenmarkt. Deze dankt zijn naam aan de gerimpelde vrouwtjes die lama foetussen en liefdespoeder verkopen. Maar naast deze snuisterijen liggen duizende met liefde gebreide truien en vesten zo zacht als de ogen van een baby alpaca. Godzijdank had ik perongeluk mijn bankpas vergeten en kon ik maar een trui, een handtas en een paar ringen aanschaffen. Anders was ik waarschijnlijk geëindigd als de ultieme tussenjaartragedie: uitegdost in op en top alpaca wollen poncho's op blotevoeten en een ukelele/panfluit in mijn hand 'opzoek naar mezelf'.
In de bus naar Cusco werd ik vrolijk vergezeld door mijn twee reismaatjes Duncan en Andy. Rede voor de blije gemoedstoestand was het vooruitzicht op de 'perfecte week'. Dit hield in: een week lang feest met dans, drank en (voor hun) vrouwen!
Ik kan jullie vertrellen dat ze het meer dan waar hebben gemaakt. Elke ochtend zag ik weer een giegelende exotische schoonheid onder de lakens wegglippen. Ik was ongelovelijk trots op mijn mannen. Zij waren echter lichtelijk teleugesteld in mij. Ondanks dat ik moedig mijn lever op de test stelde door evenveel te drinken als hun ben ik elke nacht (ja echt!) solo mijn bed ingekropen. Tijden deze week der viësta zijn er wel enkele dagen van afwisseling geweest. Zo was er de dag van Machu Picchu.
Machu Picchu is DE trots van Peru. Vanzelfsprekend moet je er dan ook een shitload aan geld voor betalen maar als je Machu Picchu niet bezoekt kan je net zo goed niet naar Zuid-Amerika gaan.
Nog in de roes van de avond werden we om 3 uur 's ochtends opgepikt en naar de trein gebracht die ons verder door de jungle vervoerde. Eenmaal aangekomen bij het dorpje onder Machu Picchu waren we nuchter en konden onze ogen nu al nauwelijks geloven. De jungle=leven. Alles ademd, alles beweegt en alles is prachtig. Al snel werden we met een andere bus naar de top van de berg van Machu Picchu gereden en van daar kan je dan eindelijk de magische incastad betreden.
Ik vond het geweldig MAAR het aantal andere toeristen was een gigantische irritatiefactor. Ik heb nauwelijk een foto kunnen maken waar niet iemand anders een krampachtige vogue probeerd te vertonen.
Tegen het eind van de middag heb ik met mijn maatjes een wandeling naar de incabrug gemaakt. Dat ik Ongeveer 30 minuten langs een klif lopen zonder hek naast je. Sindsdien ben ik van hoogtevrees genezen.
Pas om 1 uur s'nachts de volgende dag waren we weer terug in het hostel en ging de routine weer van start.
Nu zijn we in Lima. Of om eerlijk te zijn in MiraFlores, Lima is namelijk veel te groot om in zijn geheel te bezoeken. Ik ben na de verjaardagsweek gestraft met een fikse keelontsteking en onderga nu een antiobioticakuur waar je U (met nadruk op de hoofdletter) tegen zegt. Gelukkig schijnt die te helpen en begin ik me beter te voelen dan ooit te voelen.
Om deze progressie te omarmen heb ik me sinds twee jaar weer op een surfplank gewaagd. Het moet er niet elegant uit hebben gezien maar het voelde geweldig. Iets om in het vervolg elke dag te gaan doen want al dat Zuid-Amerikaanse eten heeft ook zijn tol geëist.
Gelukkig is die mogelijk er want vandaag vertrekken we naar Mancora.
En bij Mancora hoort strand, zee en... Zoë's verjaardagsweek.