Evolutie

Mijn laatste stop in Ecuador betrof Quito, de hoofdstad. Over het algemeen weer een gigantische stad maar hier en daar is toch een beetje cultuur op te snuiven. De eerste dag ben ik met een Deens meisje afgereist naar het midden van de aarde. Na twee uurtjes in een overvolle bus waar de mensen wederom met afgrijze naar je korte broek kijken kom je aan bij de ingang van wat lijkt op een soort pretpark. Dit park staat vol met restaurantjes en souvenier winkeltjes, allemaal gebouwd om een gigantisch monument wat de Fransen in het koloniale tijdperk hebben neergezet als het midden van de aarde. Een eeuw later is het echter nog eens met wat modernere technologie nagerekend en een nieuw midden van de aarde ontdekt. Tot onze verbazing wilde niemand in het park ons echter wijzen op dit ander punt, slechts 100 meter verder buiten het park. Toch hebben we het gevonden en werden we hartelijk verwelkomt door een glimlachende gids die ons wat vertelde over de oorspronkelijke bewoners van Ecuador en ons vervolgens allerlei intressante wetenschappelijke experimenten liet zien die het Correolis effect aantoonde (euh... ja weer even terug naar de natuurkunde lessen...). Onwerkelijk om met één stap van hemosphere te kunnen wisselen.
Vervolgens is het Deense meisje de volgende dag weer vertrokken en ondernam ik in mijn eentje een tochtje naar het historisch centrum van Quito. Daar vindt je onder andere schattige koloniale huisjes, smalle straatjes en opdringerige straatverkopers. Ook vind je er een zeer imposante kathedraal waarvan je de toren kan beklimmen en een prachtig uitzicht over de stad hebt. Binnen in de Katherdraal is een variateit aan altaren, allemaal verlicht met goedkope kerstverlichting. Toppunt was de heilige maagd die van achter verlicht werd door een felle discoinstalatie.
Dat latino´s van kerstverlichting houden is overigens een understatement. Tijdens de dertig uur lange busrit richting Bogota zag je zelfs in en meest afgelegen jungle dorpjes knipperende rendieren en plastic kerstbomen.
In die dertig uur werd ik vergezeld door alleen maar Spaanstalige medepassagiers. Redelijkerwijs werden alle drie de Jackie Chan films dan ook in het Spaans gesproken, maar dat de horror film die daarna volgde nou in volume 100 afgespeeld moest worden vond ik persoonlijk een beetje overbodig. Die drie huilende baby´s achterin sus je daarme echt niet in slaap... Dus. Toen ik om 4 uur ´s ochtends dan eindelijk uitstapte in Bogota stond ik te wiebelen op mijn benen maar een dagje slaap deed me goed. Vervolgens werd ik opgepikt door Kathy die ik al kende uit Den-Haag. De komende week werd ik ongelofelijk vriendelijk ontvangen door haar familie die op het platteland net buiten Bogota woont. Korte uistapjes naar het museum van Botero en een hippe uitgaanswijk zorgde voor variatie in het realxen. Verder werd ik overwelmd door typisch Colombiaans eten en drinken. Laat ik even duidelijk maken dat over heel Zuid-Amerika mensen heel erg veel van hun koolhydraten houden. Het is dan ook niet gek dat ik niet meer op de weegschaal durf te staan. Wat wel verbazingwekkend is zijn de slanke, toch welgevormde, bloedmooie Colombiaanse vrouwen. Vergeet Urkraïne, Thailand en de Philipijnen, haal je exportbruid uit Colombia. Ook heeft evolutie de mannen meer toebedeeld dan in de van Zuid-Amerika. Want waarachtig, hier vind je af en toe een man die langer is dan ik! wouw!
Er is slechts één kleine fout over het hoofd gezien in dit land. Namelijk dat met het uit elkaar scheuren van de continenten ook het wezen wat doorgeëvalueerd is tot en mug is overgesprongen naar Zuid-Amerika. Ik beschouw mezelf als een redelijk vredelievend mens maar van mijn part mogen alle muggen dood vallen, samen met de makers van level 70 van Candy Crush.
Toch, deze ergernis mocht de pret niet deren toen ik met de familie naar de middle of nowhere afreisde om kerstmis te vieren. De kerstman heeft me gezegend met een nieuw paar gympen en het gevulde varken werd de volgende dag vredig in de schaduw van een mangoboom door mijn maag verteerd. Hoe goed dit leventje ook was, de troubadour in mij wilde verder en ik moest afscheidnemen van deze fantastische mensen. Al neuriënd en verzadigd ben ik de bus naar Medellin ingestapt en ik kijk er naar uit wat Oud&Nieuw zal brengen.