Free bird
Door: Zoe
Blijf op de hoogte en volg Zoë
27 Februari 2014 | Nieuw Zeeland, Queenstown
Ik sloot de Verenigde staten af op Venice beache en Santa Monica.
Deze twee plekken liggen een stuk buiten West Hollywood waar ik verbleef, het was dan ook onvermijdelijk dat ik verdwaalde. Gelukkig weet ik toch vaak medelijde op te wekken, vaak bij iets dikkere zwarte vrouwen. 'Imma help u out sugar' en na drie uur reizen (wat eigenlijk 45 minuten had moeten duren) had ik het eindelijk gevonden. Venice lijkt in geen enkele zin op Venetie. Het is een kleurijke buurt aan de Californische kust. Het perfecte voorbeeld van een stukje wel geslaagde meltingpot. Je vind er werkelijkwaar elk soort mens wat je maar kan bedenken. Jong, oud, zwart, blank, aziatisch, rijk en arm.
Vele maken van de zon gebruik en joggen/fietsen/rolschaatsen/skateboarden langs het strand. Andere waren meestal net zoals ik een verbijsterde toerist.
Mensen kijken is nog nooit zo leuk geweest, eerst de skaters in het skatepark en daarna de gebronsde spierbundels op de boulevard. En als dat je niet genoeg is kan je altijd nog terrecht bij de Vanice freakshow. Hier vind je dwergen, meerkoppige beesten en extravaganten. Om eerlijk te zijn ben ik er niet heen gegaan want ja... It freaked me out.
20 minuten lopen van het Venice vind je muscle beach. Verstop die rollades onder je t-shirt maar goed van het stikt hier van de gezondheidsfreaks.
Meisjes die zich in de meest onmogelijke positie wurmen en het 'yoga' noemen zijn een lust voor het oog van menig man. Mannen die zich kreunend optrekken terwijl hun 'fake tan' met het zweet naar beneden komt vond ik echter ronduit walgelijk. Snel doorlopen naar Santa Monica pier.
Santa Monica pier is gewoon een pretpark boven de zee. Als je niet het pretpark bezoekt is er een smalle doorloop tussen alle fastfood ketens door. Het uitzicht aan het einde is het echter wel waard om even met je fish 'n chips op een bankje te gaan zitten.
Toen werd het tijd voor de volgende stop: Nieuw-Zeeland.
Na maarliefst 24 uur in een vliegtuig (wel met een verfrissende stop in het exotische Tahiti) kwam ik dan eindelijk aan in Christchurch.
Ik sliep in een verbouwde gevangenis maar lang kon ik er niet van onder de indruk zijn want mijn ogen vielen al dicht toen ik de drempel overstapte.
De volgende dag werd ik gelukkig weer fris en fruitig wakker, klaar voor de busrit naar Queenstown.
Dit moet toch wel bij de mooiste busritten van deze reis horen, Elk uur veranderde het landschap van naaldbossen naar prairievlake, van turquoise meren naar besneeuwde bergtoppen. Buschauffeur George vertelde ook met enthousiasme over de geschiedenis van zijn land.
Na acht uur kwam ik aan in Queenstown. Toen ik Jelle, die ik al kende van Den-Haag, zag aankomen rijden kon ik een klein gilletje gevolgd door een liefdevolle omhelzing niet inhouden. Dit was het begin van het einde.
Voor de gene die Jelle niet kennen: Jelle is alles wat je niet in een schoonzoon zoekt. De komende week zou ik samen met Sjors (ook uit Nederland) van zijn gastvrijheid gebruikmaken.
Om te vieren dat we deze week met elkaar zouden doorbrengen gingen we deze vrijdag avond mee naar de bar waar Jelle werkt, aan het einde van de avond kon ik met een gerust hart de conclusie trekken dat de komende week op zijn zacht gezegd 'leuk' zou worden.
De volgende dag begon al gelijk met een klapper: een festival.
Midden in de wijnvelden valkbij Queenstown traden 10CC, Starship en Lynyrd Skynyrd op. Met zoiets als parkpop in gedacht vertrokken met een krat bier in de rugzak richting ingang. Het festival was echter in geen verste verte met een Nederlands festival te vergelijken:
1. In Nederland zou de rugzak letterlijk binnestebuiten gekeerd worden om te controleren om men geen eigen consumpties mee probeerde te nemen. In Nieuw Zeeland echter kom je zonder knipogen met hele coolboxen inclusief sandwish preparaten langs de bewaking wandelen.
2. In Nederland zou je voor een optreden op zijn minst een uur van te voren al voor het podium gaan staan mocht een een glimp opvangen van de band. In Nieuw Zeeland echter nam bijna iedereen gezellig een campingstoeltje mee om vervolgens die sandwich te gaan smeren.
3. In Nederland zou alles op en top geregeld zijn. in Nieuw Zeeland echter kon je gemakkelijk ook zonder kaartje om een hek lopen en dronk het eerste hulp personeel ook rustig een biertje.
Ik vond het allemaal fantastisch en voelde me inderdaad vrij als een vogeltje toen Lynyrd Skynyrd de akkoorde aansloegen van het nummer free bird.
De volgende dag ging uiteraard wat moeizamer. We besloten het rustig aan te doen en lekker aan het meer met een flesje water van de zon te genieten. De dag daarop nam Nieuw Zeelandse schoonheid Renee ons op sleeptouw en maakt we een tripje naar Milford Sound.
Milford Sound is een soort natuurlijke baai met hoge bergen in indrukwekkende watervallen. Het lijkt inderdaad net alsof je in een lord of the rings film terrecht bent gekomen.
De rest van de week bleven we in Queenstown waar er ook genoeg moois te zien is. Het ligt aan een meer en is omringt door bergen. Jelle en Sjors besloten op een dag dat ze wel even een berg op konden klimmen.
Ongeveer twee uur later zat ik met Jelle in het ziekenhuis.
Acht uur later liepen we het ziekenhuis weer uit met een dik verband om te 15 hechtingen die hij al eerder had maar waren opgengesprongen omdat hij was gevallen terwijl hij van de berg af rende...
Er werd nog veel gefeest en gelachen maar zaterdag was het alweer tijd om naar Australie te vliegen. Een klein probleempje: ik had mijn bus gemist.
Er zat niets ander op dan met een stuk karton en een hoopvolle glimlach langs te weg te gaan staan, duim omhoog.
gelukkig duurde het niet lang voordat een busje kayakers mij meenam naar een kayakwedstrijd. Een spektakel om te zien! Mijn kayakers waren niet de enige die er op af waren gekomen en zo kwam het dat ik met een ander busje helemaal naar Christchurch kon meerijden en zelfs mijn vlucht nog kon halen. Nu ben ik veilig en wel in Melbourne. In het huis van Tom zijn ouders om precies te zijn (Tom heb ik ontmoet in San Francisco). Een goede plek om even bij te komen van de feestweek en weer even wat gezonder te gaan doen. Dat is hart nodig want toen ik op de weegschaal ging staan moest ik even naar adem happen. De weken van hamburgers en bier hebben zich gemanifesteerd in een aardig speklaagje wat ervoor gezorgd heeft dat ik 12 kilo zwaarder ben dan in September. Zeg maar hallo tegen de sport BH en bleekselderij.
Australie wordt mijn Sonja Bakker.
Deze twee plekken liggen een stuk buiten West Hollywood waar ik verbleef, het was dan ook onvermijdelijk dat ik verdwaalde. Gelukkig weet ik toch vaak medelijde op te wekken, vaak bij iets dikkere zwarte vrouwen. 'Imma help u out sugar' en na drie uur reizen (wat eigenlijk 45 minuten had moeten duren) had ik het eindelijk gevonden. Venice lijkt in geen enkele zin op Venetie. Het is een kleurijke buurt aan de Californische kust. Het perfecte voorbeeld van een stukje wel geslaagde meltingpot. Je vind er werkelijkwaar elk soort mens wat je maar kan bedenken. Jong, oud, zwart, blank, aziatisch, rijk en arm.
Vele maken van de zon gebruik en joggen/fietsen/rolschaatsen/skateboarden langs het strand. Andere waren meestal net zoals ik een verbijsterde toerist.
Mensen kijken is nog nooit zo leuk geweest, eerst de skaters in het skatepark en daarna de gebronsde spierbundels op de boulevard. En als dat je niet genoeg is kan je altijd nog terrecht bij de Vanice freakshow. Hier vind je dwergen, meerkoppige beesten en extravaganten. Om eerlijk te zijn ben ik er niet heen gegaan want ja... It freaked me out.
20 minuten lopen van het Venice vind je muscle beach. Verstop die rollades onder je t-shirt maar goed van het stikt hier van de gezondheidsfreaks.
Meisjes die zich in de meest onmogelijke positie wurmen en het 'yoga' noemen zijn een lust voor het oog van menig man. Mannen die zich kreunend optrekken terwijl hun 'fake tan' met het zweet naar beneden komt vond ik echter ronduit walgelijk. Snel doorlopen naar Santa Monica pier.
Santa Monica pier is gewoon een pretpark boven de zee. Als je niet het pretpark bezoekt is er een smalle doorloop tussen alle fastfood ketens door. Het uitzicht aan het einde is het echter wel waard om even met je fish 'n chips op een bankje te gaan zitten.
Toen werd het tijd voor de volgende stop: Nieuw-Zeeland.
Na maarliefst 24 uur in een vliegtuig (wel met een verfrissende stop in het exotische Tahiti) kwam ik dan eindelijk aan in Christchurch.
Ik sliep in een verbouwde gevangenis maar lang kon ik er niet van onder de indruk zijn want mijn ogen vielen al dicht toen ik de drempel overstapte.
De volgende dag werd ik gelukkig weer fris en fruitig wakker, klaar voor de busrit naar Queenstown.
Dit moet toch wel bij de mooiste busritten van deze reis horen, Elk uur veranderde het landschap van naaldbossen naar prairievlake, van turquoise meren naar besneeuwde bergtoppen. Buschauffeur George vertelde ook met enthousiasme over de geschiedenis van zijn land.
Na acht uur kwam ik aan in Queenstown. Toen ik Jelle, die ik al kende van Den-Haag, zag aankomen rijden kon ik een klein gilletje gevolgd door een liefdevolle omhelzing niet inhouden. Dit was het begin van het einde.
Voor de gene die Jelle niet kennen: Jelle is alles wat je niet in een schoonzoon zoekt. De komende week zou ik samen met Sjors (ook uit Nederland) van zijn gastvrijheid gebruikmaken.
Om te vieren dat we deze week met elkaar zouden doorbrengen gingen we deze vrijdag avond mee naar de bar waar Jelle werkt, aan het einde van de avond kon ik met een gerust hart de conclusie trekken dat de komende week op zijn zacht gezegd 'leuk' zou worden.
De volgende dag begon al gelijk met een klapper: een festival.
Midden in de wijnvelden valkbij Queenstown traden 10CC, Starship en Lynyrd Skynyrd op. Met zoiets als parkpop in gedacht vertrokken met een krat bier in de rugzak richting ingang. Het festival was echter in geen verste verte met een Nederlands festival te vergelijken:
1. In Nederland zou de rugzak letterlijk binnestebuiten gekeerd worden om te controleren om men geen eigen consumpties mee probeerde te nemen. In Nieuw Zeeland echter kom je zonder knipogen met hele coolboxen inclusief sandwish preparaten langs de bewaking wandelen.
2. In Nederland zou je voor een optreden op zijn minst een uur van te voren al voor het podium gaan staan mocht een een glimp opvangen van de band. In Nieuw Zeeland echter nam bijna iedereen gezellig een campingstoeltje mee om vervolgens die sandwich te gaan smeren.
3. In Nederland zou alles op en top geregeld zijn. in Nieuw Zeeland echter kon je gemakkelijk ook zonder kaartje om een hek lopen en dronk het eerste hulp personeel ook rustig een biertje.
Ik vond het allemaal fantastisch en voelde me inderdaad vrij als een vogeltje toen Lynyrd Skynyrd de akkoorde aansloegen van het nummer free bird.
De volgende dag ging uiteraard wat moeizamer. We besloten het rustig aan te doen en lekker aan het meer met een flesje water van de zon te genieten. De dag daarop nam Nieuw Zeelandse schoonheid Renee ons op sleeptouw en maakt we een tripje naar Milford Sound.
Milford Sound is een soort natuurlijke baai met hoge bergen in indrukwekkende watervallen. Het lijkt inderdaad net alsof je in een lord of the rings film terrecht bent gekomen.
De rest van de week bleven we in Queenstown waar er ook genoeg moois te zien is. Het ligt aan een meer en is omringt door bergen. Jelle en Sjors besloten op een dag dat ze wel even een berg op konden klimmen.
Ongeveer twee uur later zat ik met Jelle in het ziekenhuis.
Acht uur later liepen we het ziekenhuis weer uit met een dik verband om te 15 hechtingen die hij al eerder had maar waren opgengesprongen omdat hij was gevallen terwijl hij van de berg af rende...
Er werd nog veel gefeest en gelachen maar zaterdag was het alweer tijd om naar Australie te vliegen. Een klein probleempje: ik had mijn bus gemist.
Er zat niets ander op dan met een stuk karton en een hoopvolle glimlach langs te weg te gaan staan, duim omhoog.
gelukkig duurde het niet lang voordat een busje kayakers mij meenam naar een kayakwedstrijd. Een spektakel om te zien! Mijn kayakers waren niet de enige die er op af waren gekomen en zo kwam het dat ik met een ander busje helemaal naar Christchurch kon meerijden en zelfs mijn vlucht nog kon halen. Nu ben ik veilig en wel in Melbourne. In het huis van Tom zijn ouders om precies te zijn (Tom heb ik ontmoet in San Francisco). Een goede plek om even bij te komen van de feestweek en weer even wat gezonder te gaan doen. Dat is hart nodig want toen ik op de weegschaal ging staan moest ik even naar adem happen. De weken van hamburgers en bier hebben zich gemanifesteerd in een aardig speklaagje wat ervoor gezorgd heeft dat ik 12 kilo zwaarder ben dan in September. Zeg maar hallo tegen de sport BH en bleekselderij.
Australie wordt mijn Sonja Bakker.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
