life in a bottle cap

Inmiddels is er zelfs een jaar verstreken sinds de laatste keer dat ik een reisverslagje heb achter gelaten. Het was dan ook een prachtige jaarwisseling! In Medellin heb ik met een klein groepje goed gezelschap een aantal kleine uitstapjes gemaakt naar de kabelmetro en de botanische tuinen. 'S avonds werden we vermaakt door prachtige lichtshow op de rivier en dronken we van onze coctails. De sfeer zat er goed in. Met oud en nieuw verplaatste we ons naar El Poblado, normaal gesproken een trendy uitgaanswijk vol met prachtige mensen die opzoek zijn naar een goede tijd. Maar tot onze verbazing waren de straten deze keer nagenoeg verlaten. Oud en nieuw is hier een familieaangelegenheid en wordt binnenshuis gevierd. Desalniettemin telde we met zijn alle af en werd er geproost in een kleine Salsaclub. Hoogtepunt van de avond: een nieuwjaarskus van de jongen die ik al een paar dagjes in het oog hielt en na oud en nieuw mijn liefje werd voor vier dagen. Vier dagen in de wolken maar helaas ging hij richting Ecuador en tikte mijn klokje ook door en moest ik me langzamerhand verplaatsen naar Centraal-Amerika. Die oversteek zou ik maken vanaf Cartagena, een kuststad waar het bloedheet is. Je vind er mooie Spaanse huizen, schattige museums, het ranzigste strand wat ik ooit heb gezien en een shitload aan Amerikaanse toeristen. Twee vrienden die met mij naar Cartagena waren gereisd konden geen hostel vinden en moesten een hotel pakken. Ik heb daar gretig gebruikt van gemaakt en heb een hele dag met zonnebril op in het zwembad liggen dobberen. Van deze luxe naar een kleine cabine in een zeilboot was dus even wennen. De zeiltrip betrof vijf dagen waarvan de eerste twee op open water met golven van een meter of vijf. Deze twee dagen heb ik reispilletjes lopen eten alsof het snoep was, gelukkig hielpen ze voor mij maar een aantal medepassagiers waren minder fortuinlijk. De kapitein en zijn schipper, beide José genoemd waren fantastische koks en goed gezelschap wat ons, de acht passagiers, erdoorheen sleepte maar er werd een diepe zucht van opluchting geslaakt toen we eindelijk land in zicht kregen. Oh wat werden we beloond! De San Blas eilanden waren alles wat je je bij een paradijs voorstelt. Witte stranden, azuurblauw water, palmbomen en verder gewoon helemaal niets. Misschien een hangmat die is opgehangen door een van een Kuna's ( de stam die leeft op de eilanden, meestal één familie per eiland). Dus Ipodje aan, biertje open, ogen dicht en genieten maar. Drie Geweldige dagen! Maar het had ook anders kunnen lopen. Op één van de eilanden kwamen we een groepje tegen die was verlaten door kapitein met al hun papierwerk. Ze hadden geen eten gekregen en een meisje was van de boot gevallen omdat ze op het dek moesten slapen. Logischerwijs hadden ze daarover geklaagd en de man ging ervandoor. We dachten de arme stakkers te helpen door hun mee te laten eten van onze vers gevangen barracuda, spijtig genoeg hebben ik en twee andere mensen er een kleine voedselvergiftiging aan opgelopen. Aankomen in Panama was een beetje melancholisch maar ook weer spannend. In Panama-City ben ik naar het Panama-kanaal gegaan. Even naar heel veel water en een hele grote boot kijken maar dat ik het dan ook wel... Ik vond er persoonlijk dus niet zo veel aan. Wat ik veel interessanter vond was mijn gesprek met Michael, een artiest die al drie jaar in Panama woont maar oorspronkelijk uit Florida komt. Ik kwam hem tegen in een koffiezaakje en wat begon met 'bedankt voor het oprapen van de tien cent die ik heb laten vallen' eindigden in een gesprek van twee uur over zijn laatste project. Michael verzameld momenteel flessendopjes. Hiermee draagt hij niet alleen bij aan het milieu maar ook aan de gemeenschap. Voor ieder flessendopje wat hij krijgt geeft hij 3 cent. Dit heeft ervoor gezorgd dat de hele wijk met zijn alle flessendopjes verzameld en naar hem toe brengt. Zijn doel? Deze beweging vergroten en uiteindelijk het wereldrecord van grootste globe ter wereld verbeteren door het wereldbol te maken van flessendopjes. Vervolgens wil hij een boodschap aan de wereld brengen om afval te scheiden, blijkbaar kan je alleen al van alle weggegooide flessendopjes in de Verenigde Staten drie Empire State buildings bouwen. Deze ene man geloofde heilig in zijn flessendopje en dat heeft me aan het denken gezet. Ik heb heel veel gesprekken gehad met andere reizigers over religie. Eindeloze discussies waar zelde een conclusie uit komt. Maar na deze ontmoeting realiseerde ik me meer dan ooit dat het niet uit maakt waar je in geloofd. Iets kleins als een flessendopje kan net zoveel in beweging zetten en goeddoen als een al scheppende gedaante.
Laat ik maar beginnen met geloven in mezelf.

Nu ben ik Bocas Del Toro, een eilanden groep in het noorden van Panama. Veel diepe gesprekken zullen hier niet gevoerd worden, maar tussen zwemmen met roggen en zeesterren, dansen op bandjes die leuke indierock spelen en de nieuwe vrienden omarmen die ik heb ontmoet denk ik soms even aan de toekomst, soms even aan thuis maar toch voornamelijk aan hoeveel ik aan het genieten ben nu.