Elke dag, balansdag

Toms familie bleek geweldig gastvrij, de laatste dagen kreeg ik een eigen slaapkamer wat een buitengewone luxe is vergeleken stinkende slaapzalen met snurkende, vaak dronken, backpackers.
Ter protest van mijn ongezonde levensstijl besloot mijn lichaam voor de tweede maal mijn amandelen te laten opzwellen ter groote van twee walnoten. Australische docters zijn gelukkig een stuk beter te verstaan dan Peruaanse apothekers dus dit ker wist ik wel zeker dat ik de juiste antibiotica kreeg. Na twee dagen uitgestrekt bankhangen en (eindelijk) weer eens ongegeneerd foute TV programmas kijken werd het wel weer tijd voor een uitstapje. Tom woonde ongeveer een uur buiten Melbourne maar alle treinen en bussen rijden hier optijd dus het was geen probleem om in een wip midden in het cetrum te staan. Vergezeld door Tom en zijn zus ben ik naar Sea Life Australia gegaan.
Hier vind je miljoenen mooie vissen en een gigantische tank (2,2 miljoen liter) waar je onder een wijde selectie aan haaien door kan lopen. Mijn all time favoriet waren echter de kwallen, met open mond heb ik gehypnotiseerd naar deze dansende wezentjes staan staren.
De volgende dag ben ik mijn eentje op ontdekkingstocht door Melbourne gegaan. Er zijn een aantal smalle straatjes met Europees achtige koffietentjes die wel gezellig zijn. Ik ben even vergeten hoe het beroemde plein voor het treinstation heette maar je vind er uitzonderlijke arhitectuur, De mensen in Melbourne stralen een bepaalde creativiteit uit. Iedereen is lekker zichzelf. Of je nou bebaard, kaal, getatoeerd of verbrand bent de Australische levensstijl draait volledig op 'no worries'.
Dit motto heeft mij in een vlaag van spontaniteit ertoe gebracht een ukelele te kopen, om mijn musicaliteit op de proef te stellen als ik even niets te doen heb. Sindsdien heb ik echter nog geen snaar aangeraakt.
De laatste dag in Melbourne nam Tom mij mee naar het strand. Zonnebrand, daar hadden we even niet aan gedacht. Ik was een kreeft voor de komende twee dagen. Dat deed de pret niet deren dus na wat Fish 'n Chips hebben we de skytower bezocht om nog even na gloeien met een uitzicht over heel Melbourne.
Volgende stop in Aussie was Sydney. Ik moest mijn comfortabele tweepersoonsbed weer inruilen voor een gammel stapelbed, natuurlijk sliep ik bovenin. Ik verbleef in het levenige Kings Cross, ook wel 'the redlight district of Australia' genoemt. Geen rood licht te bekennen, wel een eindeloze rij aan barren en (strip)clubs.
In een van die clubs werkt lieftallige Mickee die ik al kende van Den-Haag. Het was heerlijk om weer even te giegelen als een klein meisje en een vlugge roddel uit te wisselen. Helaas was Mickee heel druk dus heb ik haar alleen maar een paar keer vluchtig aan de bar kunnen spreken. Ik maakte al snel vrienden met Glenn, de kok van het lunchtentje tegenover mijn hostel. Elke dag haalde we als hij klaar was met werk een paar drankjes en gingen in de prachtieg Botanische tuinen verhalen uitwisselen. Om toch een goede toerist te zijn heb ik een dag mijn bikinie weer tevoorshijn gehaald en heb ik Bondi Beach bezocht. Een klein, vol strand met alleen maar mooie mensen. Overal waar je kijkt lijkt het als of je door een fitness magazine bladerd. In de stad is het trouwens niet heel anders. Een avond ben ik met Alex die ik ook in San-Franisco had ontmoet mee uitgegaan. We eindigde in een chique club met zwembad een veel te perfecte mensen. Gelukkig stuitte ik op Sam, een andere verdwaalde, underdressed backpacker en we hebben de sterren van de hemel gedanst tot in de vroege uren.
Verder heb ik het museum van New South Wales bezocht (prachtige collectie) en heb ik natuurlijk de bekende wandeling langs het Operahuis, over de Harbourbridge gemaakt.
Nu ben ik in de Goldcoast, Coolangata om precies te zijn. Inmidels goede vriend Sjors die ook in Nieuw-Zeeland was verbleef ook in hetzelfde hostel en heeft me gelijk de eerste dag meegesleept naar een surfwedstrijd. naaaaaaaaah, je kon me opvegen.
Ik dacht dat de mensen in Sydney mooi waren, echt niet. De Goldcoast is perfectie zelve. Zon, zee, surf (of iets anders wat een board betreft), muziek en blijhed. De finale tussen local Mick Fanning en Braziliaan Gabriel Medina was een echte nagelbijter maar uiteindelijk heb ik de eerste Braziliaan die deze competitie ooit heeft gewonnen met een gigantische glimlach zijn champagne zien open poppen.
Om nou zelf of een surfplank te gaan staan was uberhaubt geen vraag. De golven zijn zo hoog als een flatgebouw. Ter variatie heb ik me wel op een padleboard gewaagd. Een grote broer van de surfplank waar je op staat en, hoe kan het ook anders, peddeld met een peddel.
Sjors moest helaas vrij snel terug naar huis maar ik kon mijn verdriet de volgende dag wegknuffelen met een heuze koala! Currumbin WildlifeSancuary bood ook kans om kangeroos te voeren terwijl je ze aait en een veilig kijkje te nemen in de Austrlische dierenwereld.
Allemaal super leuk natuurlijk maar er is een ding wat Australie echt mist: Sfeer. Alle barren zijn uitgerust met een soort gokhal en veel te felle TL-lichten. En al die perfete mensen zijn ook veel te druk met hun dieet en workouts om even stil te staan en een praatje te maken met nieuwschierige reiziger. Zelfs mijn medereizigers in de hostels zijn helemaal vergeten te genieten. Iedereen is hier voornamelijk om te werken.
Werken kan je thuis ook natuurlijk maar hier betalen ze beter.
Alles is hier echter ook een stuk duurder.
Mensen hier doen alsof ze zijn gevlucht van hun leven thuis maar in werkelijk leven ze precies hetzelfde leven hier. De tragedie van de 'backpacker' in Australie.
Oja, van mijn Sonja Bakker voornemen is helemaal niets terrecht gekomen, VERASSING! ijs met mini marshmellows kan je toch niet laten staan...