In de wolken

Na bijna een week zonder internet in de Boliviaanse woestijn te hebben gezeten voelt achter een computer zitten alsof ik uit de diepste krochten van de natuur kom kruipen, eindelijk het licht zie en het wiel (internet) opnieuw uitvindt. Maar een weekje het homosapiën instinct weer op laten komen, geen fuck geven om het feit dat je een week niet hebt gedouched bijvoorbeeld, was een goede realitycheck in de zin dat je er achter komt hoe weinig een mens eigenlijk nodig heeft om een comfortabel leven te lijden.
Ik kwam naar Bolivia vanuit Salta waar ik heb verbleven in een gratis feesthostel. Het contrast kan bijna niet groter. Van bier naar cocathee, van vrijende koppeltjes op een stapelbed naar lemen hutjes en vrouwen in klederdracht die geen enkel stukje huid onbedekt laat. En bovenal, van een bar naar waanzinnige, adembenemende, onbeschrijvelijke landschappen.
We starten met gigantische canions waarop je de schaduwen van de wolken kunt zien. Langzaam ga je steeds hoger tot de wolken bijna op de grond zijn gevallen. Dan op eens, overal waar je maar kijkt rustiek grazende lams´s. Al snel komen de eerste dorpjes in zicht. Lemen hutjes die een dak bieden aan niet meer dan 150 inwonders per dorpje. Boliviaanse mensen zijn over het algemeen bijzonder aardig en behulpzaam. Boliviaanse baby´s echter, zijn een groot gevaar voor je eierstokken. Nog nooit heb ik zo iets schattigs gezien!
De volgende dagen veranderen de bergen in vulkanen, maken de besneeuwde toppen plaats voor uitgestrekte zandwoestijnen en bloeit er leven op in de talrijke lagunes. Met leven bedoel ik voornamelijk flamingo´s, nog nooit heb ik een levend wezen zo trots in roze gezien. Twee Lagunes waren uitzonderlijk mooi. Laguna Verde is een smaragd gekleurd wonder in de middle of nowhere. Dan ik er ook nog de rode lagune die de algen verschaft die de flamingo´s nodig hebben voor hun indrukwekkende verenkleed. De laatste avond werd gevierd in een hostel gemaakt van zout. Een fles rode wijn zorgde voor een goed gesprek met mijn twee tijdelijke reismaatjes: Duncan en Craig uit Zuid-Afrika.
Ik heb op school nauwelijks tot geen les gekregen over de Nederlanders in Zuid-Afrika en Jezus wat schaamde ik me voor mijn eigen volk toen ze vertelde wat wij allemaal niet hebben gedaan met dit land. Slavernij is nog maar de kers op de taart. Desalniettemin bleef de sfeer goed en vertrokken we de volgende dag heel vroeg om de zonsopgang te zien op de zoutvlakte. Midden in de zoutvlakte ligt een eiland, volledig begroeid met cactussen. Deze gekke vreschijning is te danken aan het feit dat de zoutvlaktes vroeger een meer zijn geweest. Na het bezoekje an het eiland is het dan eindelijk tijd voor de bekende perspectieffoto´s. Kijken naar de poses die mensen krampachtig innemen is vaak nog amuserender dan de eigenlijke foto. Laatste stop: het trein graf. Naast Uyuni, een verschrikkelijk ranzige een saaie stad ligt een berg veroeste trein. Dit apocalyptisch schouwspel was helaas het eind van de tour en tijdelijk het eind van mijn reismaatjes (als het goed is zie ik Duncan weer in Peru). Gelukkig stond hier in Sucre Andy (London) op me te wachten (ontmoet in Salta). Andy is zo´n persoon die iedereen aan het lachen maakt, het perfecte kroegmaatje. Morgen gaat de bus naar La Paz, en naar weer een nieuw avontuur. Ik kan niet wachten.