Zoë´s verjaardagsweek en Ecuador

Mancora is een klein dorpje aan de kust van Peru. Alles in dit dorp is afgesteld op toeristen. Zo ook de dieven. Vanaf het moment dat we de bus uitstapte in de chaos van kleine peruaanse mannen die je een motortaxi aanbieden wisten dat we op onze zakken moesten letten. Die ene splitsecond van realisatie was echter al te laat en Duncan zijn Iphone 5 is nooit meer terrecht gekomen. Gelukkig konden we troost vinden in de hostelbar van Loki (je vind Loki hostels over heel Zuid-Amerika en over het algemeen bieden zij de perfecte gelegenheid voor een feestje). Met een ijskoudbiertje in de hand loop je uit het hostel direct het strand op waar de pelikanen idilisch over je heen vliegen. Voor zover mijn surfvoornemen is er niet veel van terrecht gekomen deze week, laat ik het er maar op houden dat de golven niet goed genoeg waren. Maar een feestje werd er gevierd! Duncan en Andy hebben hun best gedaan om er zeker van te zijn dat iedereen op de hoogte was van mijn verjaardag. Dit resulteerde in een waterval van gratis drankjes en knuffels. Ik kan me er niet heel veel meer van herinneren, alleen dat ik vijf dagen lang intens gelukkig was in de avond en mezelf van een klif kon gooien in de morgen.
het leven is een feestje.
Toen echter Andy´s Iphone ook op de Peruaanse Zwarte markt te vinden was besloten we dat het genoeg was en vertrokken we weer met zijn drieën naar Montanita in Ecuador.
Om Montanita te bereiken moesten we eerst de grens oversteken een een nachtje verblijven in Guayaquil. In Guayaquil zijn ze niet zo gewend aan toeristen. Laat staan toeristen die een korte broek dragen en, och jee, hun knieën laten zien. Toen we dus probeerde een keer een goede toerist te zijn en een parkje te bezoeken met leguanen waren wij eerder de attractie dan reptielen. Als blikken konden doden was er nu niets meer van ons over. We waren blij om weer op de bus te stappen, maar dat had ook deels te maken met de Mcdonalds in het busstation.
Eenmaal in Montanita aangekomen huurde we een klein kamertje ongeveer tien minuten uit het dorp. een plekje om weer even helemaal ´zen` te worden. Door de jaren heen moeten meer mensen dit idee hebben gehad. Montanita is namelijk vol met Hippies. De meeste verkopen handgemaakte prul op straat maar er is ook een assortiment aan yoga, toekomstvoorspellende en muzikale hippies. Nu zijn hippies over het algemeen geen bedreiging en vormen ze een vreedzame, wietrokende gemeenschap. Maar zodra het ´liefde verspreiden`iets te serieus wordt genomen ontstaat er een probleem: hippie kinderen.
Op het eerste gezicht super schattig, een kleintje in vodden die met de dreds van zijn moeder speelt. Maar deze kleine wezentjes worden niet onderwezen. Er is geen andere toekomst voor hun dan ook kansloos mensen hoeden aan te smeren die zijn gemaakt van gevlochte bananenblad. Dat is niet eerlijk. Daarom pleit ik bij deze voor gratis condooms voor hippies, natuurlijk wel van biologisch gewonnen rubber.
Goed weer terug naar ons. We besloten dat we ook een keer iets actiefs moesten doen en schreven ons in om een dagje te gaan vissen, snorkelen en eilandjes ontdekken. Eenmaal aangekomen bij de haven kwamen er net een paar lokale vissersboten aan met vangst. Tot mijn verbazing waren er ook boten met, wat ik dacht, een illegale vangst. Blijkbaar is haai eten in Ecuador heel normaal. De vinnen zijn een extratje en worden naar China geëxporteerd. Wij hadden op ons bootje wat minder geluk en konden alleen wat vangen ter groote van een makreel.
Snorkelen in Ecuador was een beetje treurig. Je kon namelijk zien dat er ooit een gigantisch koraal is geweest maar het is nu volledig afgestorven of aan het sterven. Gelukkig zijn de verlaten stranden op de eilandjes wel een paradijsje.
Toen kwam het onvermeidelijke moment dat ik afscheid moest nemen van Duncan en Andy. Zij gingen naar Panama en ik ben nu hier in Baños. Maar niet lang getreurd, er staat een epische reünie te wachten in Nicaragua.
Baños is een relatief klein dorp in de bergen onder aan een vulkaan. Het staat vooral bekend om de alle sportieve mogelijkheden die het onringede landschap te bieden heeft. Ik ben alles behalve sportief maar wilde mezelf toch eens testen en besloot een stuk van de vulkaan op te klimmen naar een verlaten boomhut met een schommel waarmee je over een klif kunt schommelen. NOOIT MEER ga ik mezelf zo overschatten. De blaren op mijn voeten waren dan wel het uiteindelijke uitzicht waard maar ik had ook gewoon te bus kunnen nemen en mijn zijdezachte hielen kunnen sparen. Morgen vertrek ik naar Quito de hoofdstad vanuit daar op naar Colombia...